موسی بن جعفر (ع) معروف به امام موسی کاظم (ع) و ملقب به کاظم و باب الحوائج هفتمین امام شیعیان و اختر تابناک امامت و ولایت در هفتم ماه صفر سال 128 هجری قمری در ابواء(محلی میان مکه و مدینه) چشم به جهان گشود.
ایشان به تاریخ سال ۱۴۸هجری قمری، پس از شهادت پدربزرگوارشان امام صادق(ع)، به امامت رسیدند.
دوران ۳۵ ساله امامت امام موسی کاظم (ع) با خلافت منصور، هادی، مهدی و هارون عباسی همزمان بود و ایشان چندین بار از سوی مهدی و هارون عباسی زندانی شده و مورد آزار قرار گرفتند.
سرانجام آن امام همام در تاریخ 25 رجب سال ۱۸۳هجری قمری در سن 55 سالگی در زندان سندی بن شاهک به دستور هارون الرشید به شهادت رسیدند و با شهادت ایشان امامت به فرزندشان علی بن موسی الرضا(ع) منتقل گردید.
دوره امامت امام کاظم(ع) با اوج قدرت خلافت حکومت عباسی همزمان بود و آن امام همام در مناظره و گفتگو با خلفای وقت و دیگران به تلاش برای مشروعیت زدایی از ظلم خلافت عباسیان اقدام می نمودند.
منابع شیعه و سنی، علم، عبادت، بردباری و بخشندگی امام هفتم شیعیان را ستوده و او را کاظم و عبد صالح لقب داده‌اند.
حرم مطهر امام کاظم(ع) و حرم نوه ایشان امام جواد(ع) در منطقه کاظمین در شمال بغداد، به حرم کاظمین شهرت دارد و زیارتگاه عاشقان آن حضرت می باشد.
احادیث و روایات بی شماری از آن امام همام به جا مانده است که به یکی از آنها اشاره می شود.
الغَضَبُ مِفتَاحُ الشَّرخشم کلید هر بدی است.
تحف العقول، ص. ۴۱۶،