مسلمانان اين خانه و اين سرداب را محترم مي دارند؛ زيرا امامانشان در اين خانه زندگي مي كردند، و در همين خانه، امام هادي(ع)، امام عسكري(ع) و نيز امام مهدي(ع) خداوند سبحان را عبادت مي كردند.
به گزارش پايگاه اطلاع رساني حج، بر اساس تاريخ و روايات، امام مهدي(ع) از هنگام ولادت در اختفا به سر مي برد و بنا به مصالحي تولد و زندگي او آشكار نبود و بعد از رحلت پدر گرامي‌شان، غيبت صغراي آن حضرت، آغاز شد. امام مهدي(ع) بعد از نماز گزاردن بر پيكر پاك پدر و تدفين آن حضرت، وارد منزل شد و ديگر كسي آن حضرت را در اجتماع و در ميان مردم نديد.
خانه پدر بزرگوار آن حضرت در سامرا، دو قسمت داشت؛ يك سمت براي مردان و قسمت ديگر براي زنان، يك سرداب هم زير اتاق‌ها قرار داشت. كه در روز‌هاي گرم، اهل خانه در آن سرداب زندگي مي كردند.
اين سرداب، امروز در ضلع شمال غربي صحن‌هاي عسكريين عليهم السلام و در پانزده‌متري بقعه و حرم مطهر قرار دارد. اين صحن، به طول شصت و عرض بيست متر و داراي ايوان و شبستان مي‌باشد. روي سرداب، مسجدي وجود دارد كه به مسجد صاحب مشهور است. بر فراز سرداب، گنبدي كاشي‌كاري قرار دارد. بر مدخل ورودي سرداب، دري نصب شده كه به «باب الغيبة» معروف مي‌باشد و پشت آن، اتاق كوچكي به طول 2 متر عرض 5/1 متر وجود دارد كه به محل غيبت امام عصر عجل الله تعالي فرجه الشريف مشهور است.
چاهي معروف به «چاه غيبت» نيز در گوشه همين اتاق وجود دارد؛ ولي در متون معتبر شيعي، به چاه غيبت يا محل غيبت حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف اشاره نشده است و بزرگان شيعه نيز به انكار آن پرداخته‌اند.
علت اين نامگذاري اين است كه چون عده‌اي از زائران در داخل سرداب، از حوضي كه محل وضوي امام هادي و عسكري عليهم السلام بوده به عنوان تبرك خاك بر مي‌داشتند كم كم به چاه غيبت معروف شد.
داستان غيبت حضرت مهدي(ع) در سرداب «سامرا» و زندگي كردن آن حضرت در اين مكان، دروغ و بهتاني بيش نيست و هيچ يك از بزرگان شيعه، چنين باوري ندارند.
آن حضرت بنا به روايات در ميان مردم زندگي مي كند و در موسم حج حاضر مي شود، ولي مردم او را نمي شناسند.
مسلمانان هم اكنون اين خانه و اين سرداب را محترم مي دارد؛ زيرا امامانشان در اين خانه زندگي مي كردند، و در همين خانه، امام هادي(ع)، امام عسكري(ع) و نيز امام مهدي(ع) خداوند سبحان را عبادت مي كردند.
اين يك امر معقول و طبيعي است كه به جهت علاقه مندي به پيشوا و رهبر ديني، آنچه متعلق به او است محترم داشته شود، در ميان تمامي اديان و مذاهب چنين است و شيعه از اين عشق و احترام به مكان‌هاي مقدس و مشاهد مشرفه دفاع مي كند و آن را از مصاديق «فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَن تُرْفَعَ وَيُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فِيهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ » مي داند.